Dünya değişiyor. Yüzyıl değişiyor. Ama çocuklara davranışlarımız değişmiyor. Geleneksel alışkanlıklarımız değişmiyor. Oysa gelecek, bugünkü çocuklarımızla var olacaktır. Geleceğe borçlu olduğumuzu düşünmeliyiz. Çocuklara sorumlu olduğumuzu düşünmeliyiz. Bunları düşünmezsek, geleceği hak etmiş olmayız.
“Günümüzde kişi, ilişkide olduğu insanlara karşı da sahip olma eğilimiyle doludur. Doktordan, dişçiden, avukattan ve işçiden bahsederken, benim doktorum, benim dişçim ve benim işçim demektedir. İnsanın dışında eşyalar, hatta duygulardan konuşulurken bile, onlar da bir mülkiyet kapsamı içinde anlatılırlar. Benim hastalığım, benim ameliyatım, benim ilaçlarım derken, kişilerin yaşadıkları olayları sahip oldukları şeylermiş gibi ele aldıkları bellidir. Böyle kişilerin sağlıklarındaki bir bozulmayı, ellerindeki hisse senetleri değerinden yitirmiş gibi algılayıp, öyle değerlendireceklerine de kuşku yoktur.”
“Günümüzde kişi, ilişkide olduğu insanlara karşı da sahip olma eğilimiyle doludur. Doktordan, dişçiden, avukattan ve işçiden bahsederken, benim doktorum, benim dişçim ve benim işçim demektedir. İnsanın dışında eşyalar, hatta duygulardan konuşulurken bile, onlar da bir mülkiyet kapsamı içinde anlatılırlar. Benim hastalığım, benim ameliyatım, benim ilaçlarım derken, kişilerin yaşadıkları olayları sahip oldukları şeylermiş gibi ele aldıkları bellidir. Böyle kişilerin sağlıklarındaki bir bozulmayı, ellerindeki hisse senetleri değerinden yitirmiş gibi algılayıp, öyle değerlendireceklerine de kuşku yoktur.”
